Teño pasao bon medo, hay años eso si,
con ua costumbre vella que había por aquí
condo vía el mal tempo alló por S. Andrés,
poñíanse todos to(l)los de a cabeza hasta os pes
cargaban contra os cochos era el tempo ideal
de chantaryes ne´l gorgoleiro aquella bestialidá
y berraban y berraban y berraban,
hasta nun poder más.
Todo empezaba uos cuantos días atrás,
afilando a ferramenta que nun fose fallar
el gancho pra sacayo tirando del cubil,
el chamberil ben limpio pra colgayo d´el
a tina pra a sangre que hay que fer buas morcillas
y cinco o seis vecios dispostos a agarrar.
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Eo era solo un neno y taba acojonao,
aquel mal momento téñolo grabao.
El agua ta fervendo, ta todo preparao
os vecíos y el viño tamén tan listos xa.
Daquén se armóu de gancho y a(l)ló se encaminóu
y d´ arrastro ven chantao por a mandíbula
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Eo debaxo d´ a cama, tapao hasta as oreyas,
el cocho xa deitao encima d´a bacita,
condo de repente empezan a berrar
todos os vecíos veña a xurar,
el cocho que se solta y empeza a patinar,
que se ergue de´l baño y vota a correr
y a berrar y a berrar y a berrar,
hasta nun poder más.
Nunca soupen mas nada d´ aquel cocho cruel,
que nos deixou a todos sin podeyo comer,
igual se casou con un hembra xabaril.
xa que bastaba veyo, era muy viril,
y desde aquel momento naide volveo matar
por medo al ridículo delante d´ a vecindá
y acabouse y acabouse y acabouse
y xa nun canto más.

Composição: