Denga
Znikają cinie skrzydeł na perłowym niebie;
Kryjąc, czekając na natury gniewy;
Gdy biczem światłości zacznie smagać sibie;
Bliznami znacząc, paląc swoje krzewy;
W tym błysku słońce staje się mrokiem;
W tym blasku do głębi - falują myśli,
(jak drzew konary zlęknione) - Samotności krokiem;
Z rozciętych krtani chmur spadają perły szare;
Rozprute ostrzem wzroku by łowić je w dłoniach;
Goryczy smakiem napełniają złotą czarę;
Ciała swe nagle, młode rozpryskując w toniach;
Szatą swą śmierć zmienia je w czerwone;
Tak giną szare krople, umierając jęczą;
Ja słucham jęków, w mych żyłach zgaszone;
Te krwawe perły zajaśnieją tęczą.
Denga
Sumindo, cinzas das asas no céu de pérola;
Escondendo, esperando a fúria da natureza;
Quando o chicote da luz começar a se açoitar;
Marcando com cicatrizes, queimando seus arbustos;
Nesse brilho, o sol se torna escuridão;
Nesse brilho até o fundo - pensamentos ondulam,
(como galhos de árvores famintos) - Passos da solidão;
Das gargantas rasgadas, nuvens caem pérolas cinzas;
Rasgadas pela lâmina do olhar para apanhá-las nas mãos;
Preenchendo com o gosto da amargura a poção dourada;
De repente, seus corpos, jovens, se estilhaçam em tons;
A morte muda seu manto para vermelho;
Assim, gotas cinzas morrem, gemendo;
Eu ouço os gemidos, em minhas veias apagadas;
Essas pérolas sangrentas brilham com o arco-íris.