395px

Um pedaço de papel

Gigi D'Alessio

Nu piezz' 'e e carta

Nu piezz'e carta astip'o tiempo e 'o po' fermà
senza fa viecchie duje guagliune 'nnammurate
e a chi se lassa sempe 'nzieme 'e fa restà
che 'e stessi panne mano e mano tutt'a vita.
Chistu ricordo a quanta parte 'o può tenè,
dint'a na sacca d'o cappotto o 'nfaccia 'o muro:
l'aggiu stracciato nu milione 'e vote,
sapenno che 'a turnavo all'azzeccà chell' che m'è
rimasto 'e chella llà ce vò stu piezz'e carta pe a vasà.
Scennene dint'a st'uocchie 'e lacreme
e me vac'a 'nfonnere addò so cchiù giovane
e accummencia a chiovere for' via Caracciolo
quanno nu fotografo ce facett' stregner'
st'ammore tutt' 'nfus' a mez maneche mi dà una
sensazione indescrivibile, pare ca so turnato a ascì cu tte'.
Mòrene dint'a sacca e ll'anema sti ricordi inutili
ca me fanno vivere, l'aggiu 'ntiso e dicere,
nun ce pozzo credere, mo chillu fotografo
t'ha turnato a mettere 'ncopp' a nu piezz'e carta
a via Caracciolo comme facette chella sera 'e ll'undici
cagnann 'o posto mio cu chillu llà.
Stu piezz'e carta comme è strano a fa parlà,
pure si tu me siente senza me risponnere,
io te ripeto comm'e fatt' a me lassà
vuless' dà sta vita a chilli lla che mòrene.
Vulevo crescere n'appoco 'nzieme atte'
accumencianno chianu chianu a te conoscere,
io so na caramella senza zucchere, ca pure
si accumencia a se squaglià, nun sap'e niente e
male nun po' ffa, però 'a fa male chi sa po' mangià

Um pedaço de papel

Um pedaço de papel guardado no tempo e o poder de parar
sem deixar velhos dois garotos apaixonados
E a quem se deixa sempre juntos pra ficar
que as mesmas mãos, lado a lado, a vida inteira.
Esse lembrete de quanta parte pode ter,
dentro de um bolso do casaco ou na parede:
eu já rasguei um milhão de vezes,
sabendo que voltava a acertar o que me restou
daquela lá, preciso desse pedaço de papel pra beijar.
Descendo dentro desses olhos de lágrimas
e me afundando onde sou mais jovem
e começa a chover na via Caracciolo
quando um fotógrafo fez a gente se apertar
esse amor todo misturado me dá uma
sensação indescritível, parece que voltei a sair com você.
Morrendo dentro do bolso e da alma, essas lembranças inúteis
que me fazem viver, eu ouvi e disse,
não posso acreditar, agora aquele fotógrafo
te colocou de novo em cima de um pedaço de papel
na via Caracciolo como fez naquela noite de onze
mudando meu lugar com aquele lá.
Esse pedaço de papel como é estranho fazer falar,
mesmo que você me ouça sem me responder,
eu repito como você me deixou
queria dar essa vida a quem morre lá.
Queria crescer um pouco junto a você
começando devagar a te conhecer,
eu sou uma balinha sem açúcar, que mesmo
se começa a derreter, não sabe de nada e
mal não pode fazer, mas faz mal quem sabe pode comer.

Composição: