Eiland in de verte
Het eiland in de verte waar ik zo menig keer.
Ten anker ben gekomen.
Beschut voor de woedende zee.
Ik zie de hoge duinen.
Het vuur daar bovenuit.
Ik weet daar is de haven.
De liefde van de zee.
Ik weet ik kan niet anders.
De reis gaat eens voorbij.
Maar alles word zo donker.
Wat helder was voor mij.
Toch lijkt het uren later.
Of ik de storm wind hoor.
Nog steeds verwaaide stemmen.
Van vroeger eiland hoor.
Het eiland in de verte,waar ik beschut tegen de wind.
Kom hier kom in m'n armen.
Een veilige haven wind.
Maar nee ik kan niet anders.
Ik heb de stem gehoord.
Oh nee ik kan niet anders.
De steven naar de noord.
Naar waar de storm de gronden.
In witte waanzin slaat.
Ik kan niet anders verder.
Het gaat zoals het gaat.
Het eiland in de verte waar ik zo menig keer.
Ten anker ben gekomen.
Ik kom er nimmer meer.
Ilha ao Longe
A ilha ao longe onde eu tantas vezes.
Ancorei e cheguei.
Protegido da fúria do mar.
Vejo as altas dunas.
O fogo lá de cima.
Sei que ali está o porto.
O amor do mar.
Sei que não posso fazer diferente.
A viagem um dia acaba.
Mas tudo fica tão escuro.
O que era claro pra mim.
Ainda parece que horas se passaram.
Se escuto o vento da tempestade.
Ainda ouço vozes perdidas.
Do antigo ilha que escutei.
A ilha ao longe, onde estou protegido do vento.
Vem aqui, vem nos meus braços.
Um porto seguro contra o vento.
Mas não, não posso fazer diferente.
Eu ouvi a voz.
Oh não, não posso fazer diferente.
O leme para o norte.
Para onde a tempestade atinge.
Com uma loucura branca.
Não posso seguir adiante.
Vai como tem que ir.
A ilha ao longe onde eu tantas vezes.
Ancorei e cheguei.
Nunca mais irei.
Composição: Boudewijn de Groot / Lennaert H. Nijgh