Papa Cuéntame Otra Vez

Papá cuéntame otra vez ese cuento tan bonito
de gendarmes y fascistas, y estudiantes con flequillo,
y dulce guerrilla urbana en pantalones de campana,
y canciones de los Rolling, y niñas en minifalda.

Papá cuéntame otra vez todo lo que os divertisteis
estropeando la vejez a oxidados dictadores,
y cómo cantaste Al Vent y ocupasteis la Sorbona
en aquel mayo francés en los días de vino y rosas.

Papá cuéntame otra vez esa historia tan bonita
de aquel guerrillero loco que mataron en Bolivia,
y cuyo fusil ya nadie se atrevió a tomar de nuevo,
y como desde aquel día todo parece más feo.

Papá cuéntame otra vez que tras tanta barricada
y tras tanto puño en alto y tanta sangre derramada,
al final de la partida no pudisteis hacer nada,
y bajo los adoquines no había arena de playa.

Fue muy dura la derrota: todo lo que se soñaba
se pudrió en los rincones, se cubrió de telarañas,
y ya nadie canta Al Vent, ya no hay locos ya no hay parias,
pero tiene que llover aún sigue sucia la plaza.

Queda lejos aquel mayo, queda lejos Saint Denis,
que lejos queda Jean Paul Sartre, muy lejos aquel París,
sin embargo a veces pienso que al final todo dio igual:
las ostias siguen cayendo sobre quien habla de más.

Y siguen los mismos muertos podridos de crueldad.
Ahora mueren en Bosnia los que morían en Vietnam.
Ahora mueren en Bosnia los que morían en Vietnam.
Ahora mueren en Bosnia los que morían en Vietnam.

Papai conta-me outra vez

Papai conta-me outra vez esse conto tão bonito
De policiais e fascistas, e estudantes com franjas,
E doce guerrilha urbana em calças de pantalona
E canções os Rolling Stones, e meninas de mini saia.

Papai conta-me outra vez tudo o que os divertia,
Estragando os velhos e oxidados ditadores,
E como cantava Al Vent e ocupaste a Sorbona
Naquele maio francês em dias de vinho e rosas

Papai conta-me outra vez essa história tão bonita
Daquele guerrilheiro louco que mataram na Bolívia,
Cujo fuzil ninguém se atrevia a tomar de volta,
E como desde aquele dia tudo pareceu mais feio.

Papai conta-me outra vez que depois de tanta barricada
E depois de tanto soco e tanto sangue derramado,
Ao final da partida não podia fazer mais nada,
E sobre o caminho de pedras não havia areia da praia.

Foi muito dura a derrota: tudo que se sonhava
Se apodreceu nos cantos, cobertos de teias de aranhas,
E ninguém canta Al Vent, já não tem mais loucos nem párias no mundo
Mas tem que chover porque a praça ainda está suja.

Fica longe daquele maio, fica longe Saint Denis
Que longe fica de Jean Paul Sartre, muito longe daquela París,
Contudo as vezes penso que no final todos os dias são iguais:
Os golpes continuam caindo sobre quem fala de mais.

E seguem os mesmos mortos podres de crueldade.
Agora morrem na Bósnia os que morriam em Vietnam.
Agora morrem na Bósnia os que morriam em Vietnam.
Agora morrem na Bósnia os que morriam em Vietnam.

Composição: Ismael Serrano