395px

Garças Viajantes

José Larralde

Garzas VIajeras

Garzas viajeras,
novias leves del azul,
con rumbo norte,
salpicando el cielo van,
y aquí mi río,
espejo muestra su vuelo,
como si fuera un pañuelo,
que enero lavando está.

Hay un barquito,
que se hamaca sin cesar,
varias muchachas,
navegando por placer.

Y allá a lo lejos,
canoa de pescadores,
son signos de sinsabores,
que distinto atardecer.

Ya ve paisano,
yo anido entre pajonales,
pase si gusta,
compartir necesidades.

Vida de pobre,
de esperanza se sostiene,
doblando el lomo,
pa´ que otro doble los bienes.

Bandera al sol,
el lienzo rubio del trigal,
se mece suave,
en ondas de oro y al volver.

Buchonas grises,
las torcazas en el río,
antes de buscar sus nidos,
van a su cauce a beber.

Hay fiesta arriba,
allá en la loma del palmar,
está de cumpleaños,
el hijo del patrón.

Y en un bendito apretao,
entre totoras,
aquí abajo llora y llora,
el hijo del hachador.

Ya ve paisano,
yo anido entre pajonales,
pase si gusta,
compartir necesidades.

Vida de pobre,
de esperanza se sostiene,
doblando el lomo,
pa´ que otro doble los bienes

Garças Viajantes

Garças viajantes,
noivas leves do azul,
rumo ao norte,
picotando o céu vão,
e aqui meu rio,
espelho mostra seu voo,
como se fosse um lenço,
que janeiro está lavando.

Tem um barquinho,
que balança sem parar,
várias garotas,
navegando por prazer.

E lá ao longe,
canoa de pescadores,
são sinais de descontentamento,
que pôr do sol diferente.

Já vê, compadre,
eu aninho entre capins,
venha se quiser,
compartilhar necessidades.

Vida de pobre,
de esperança se sustenta,
balançando as costas,
para que outro dobre os bens.

Bandeira ao sol,
o pano dourado do trigal,
se balança suave,
en ondas de ouro ao voltar.

Buchonas cinzas,
as rolinhas no rio,
antes de buscar seus ninhos,
vão ao seu leito beber.

Tem festa lá em cima,
alí na ladeira do palmar,
é aniversário,
o filho do patrão.

E em um bendito aperto,
entre taboas,
aqui embaixo chora e chora,
o filho do lenhador.

Já vê, compadre,
eu aninho entre capins,
venha se quiser,
compartilhar necessidades.

Vida de pobre,
de esperança se sustenta,
balançando as costas,
para que outro dobre os bens.

Composição: Aníbal Sampayo