Mort D'un Heroi Romàntic
Un cosí de ma mare tenia un bufet pròsper a la ciutat
Fa molt anys van enviar-m'hi com a jove passant d'advocat
Vaig trobar una cambra senzilla: Una taula, un llit, un mirall
I arribava que era nit tancada
Que en alguna taverna del centre s'havia fet tard
Al replà la senyora Manresa passava les hores cosint
Però aquell dia semblava alterada va apropar-se nerviosa I va dir
Disculpi, no sap com odio venir a demanar-li favors
L'inquilí del 3r aquest migdia estava com boig I ara pico I no respon
A la llum d'un immens canelobre vaig obrir-me pas en la foscor
Avançant entre ombres de mobles repassava les habitacions
Vaig sentir uns gossos que somicaven, vaig seguir la pista dels plors
I, senyors, com sabran vaig trobar-me
Un gran heroi romàntic mort al menjador
I tenia una nota ridícula arrugada entre les mans
Plena de dits que jugaven amb trenes de postes de sol I donzelles a lloms de cavalls
Poc després l'inspector s'apuntava el contacte d'un familiar
Un germà que vivia a la costa amb qui celebraven els sants
Van tancar-li els dos ulls amb tendresa, van tapar-lo amb un llençol blanc
En silenci tothom glopejava el te verd que havia escalfat la mestra del quart
Un mossèn va pregar un pare nostre amb un fil de veu mort de son
Al costat vam reunir-nos els homes per mirar de treure el cos
I estirant d'uns turmells sense vida vaig sortir d'aquell menjador
La senyora Manresa patia per l'amor de Déu, vigili'n amb els cops!
Al carrer la carrossa esperava, el cotxer es distreia observant
Un soldats de permís que cantaven sota la llum dels fanals
Vam contar fins a tres per fer força per pujar el cadàver a dalt
Un vent fred va gelar l'aire, un fuet petant amb mandra va fer arrancar els cavalls
I seguia amb la nota ridícula arrugada entre les mans
Plena de crits en el buit, de desigs violents
De tempestes que enterren vaixells dins el mar
Plena de dones rient d'uns sanguinolents
De bellesa que no deixa espai per pensar
Plena de muses ferides per sempre
Per claus rovellats en cançons de poetes vulgars
Plena de salts infinits on t'esperen immòbils
Per si vols passar-hi, uns gimnastes de glaç
Plena de besties bavoses a punt d'enfrontar-se
En combat desigual amb els presos cristians
Plena de nens espantats que miren
Si arriben els pares sota la pluja constant
Plena de joves erectes que arramben
Pubilles guarnides pel ball del diumenge de rams
Plena de braços que s'alcen I paren un taxi
Sortint de sopars amb amics que se'n van
Plena de Creu-me ho intento, però a estones
Sospito, morena, que això no s'aturarà mai
Morte de um herói romântico
O primo de uma mãe teve um buffet próspero na cidade
Há muitos anos fui enviado para lá como jovem advogado
Encontrei um quarto simples: uma mesa, uma cama, um espelho
E aconteceu que estava fechado a noite
Que em alguma taberna no centro estava ficando tarde
No patamar, a sra. Manresa passou horas costurando
Mas naquele dia ela parecia chateada, ela se aproximou nervosamente E disse
Desculpe, você não sabe como eu odeio pedir favores
O inquilino do dia 3 esta tarde foi como louco E agora bico E não responde
À luz de um imenso lustre, fiz meu caminho para a escuridão
Avançando pelas sombras dos móveis, ele atravessou os quartos
Ouvi alguns cachorros sonhando, segui a trilha dos gritos
E, senhores, como sabem, eu me encontrei
Um grande herói romântico morto na sala de jantar
E ele tinha uma nota ridícula amassada nas mãos
Cheio de dedos brincando com tranças de pôr do sol e donzelas a cavalo
Logo depois, o inspetor notou o contato de um familiar
Um irmão que morava na costa com quem os santos celebravam
Eles fecharam os olhos com ternura, cobriram-no com um lençol branco
Em silêncio, todos tomaram o chá verde que havia sido aquecido pelo professor na sala.
Um padre orou ao nosso pai com uma voz morta
Ao nosso lado, reunimos os homens para tentar tirar o corpo
E puxando alguns tornozelos sem vida, saí daquela sala de jantar
A Sra. Manresa sofreu pelo amor de Deus, cuidado com os golpes!
Na rua que o carro alegórico esperava, o cocheiro estava distraído assistindo
A deixar soldados cantando à luz das luzes da rua
Contamos até três para fazer força para subir o cadáver no andar de cima
Um vento frio congelou o ar, um chicote preguiçoso que rasgou os cavalos
E ele continuou com a nota ridícula amassada nas mãos
Cheio de gritos no vazio, de desejos violentos
De tempestades enterrando navios no mar
Cheio de mulheres rindo de alguns sangrentos
De beleza que não deixa espaço para reflexão
Cheio de feridas para sempre
Para chaves enferrujadas em canções de poetas vulgares
Cheio de saltos infinitos onde você espera imóvel
Caso você queira ir lá, algumas ginastas de gelo
Cheio de bestas babando prestes a se enfrentar
Em combate desigual com prisioneiros cristãos
Cheio de crianças assustadas assistindo
Se os pais chegam sob chuva constante
Cheio de jovens eretos subindo
Alunos adornados para a dança de buquês de domingo
Cheio de armas que sobem E param um táxi
Deixando jantares com amigos que estão saindo
Cheio de Acredite em mim, eu tento, mas às vezes
Eu suspeito, morena, que isso nunca vai parar