Ajaton
Joskus kadehdin kuolleita
Kun uhmaan pohjoista taivaan painoa
Se silmäni sulkee, polvilleni pakottaa
En tunne enää mitään
Vain jään luita myöten
Elämälle suonissani tahdon lopun lahjoittaa
Taivas, tähdet ja kuu
Tänä iltana pois lakastuu
Olen hiljaa kun maailma kuolee
Henkenä hongiston
Lapsena pakkasherran
Nyt olen ajaton tämän ikuisuuden verran
Tapaa minut siellä missä valo pahan merkki on
Missä turhaan tietä etsin
Missä olen ajaton
Joskus kadehdin kuolleita
Kuolemaa ihaillen, pakkaseen paeten
Missä varjot vaeltaa, siellä lumi kasvot saa
Sinne synnyn hymyillen
Eterno
Às vezes eu invejo os mortos
Quando desafio o peso do céu do norte
Isso fecha meus olhos, me força a me ajoelhar
Não sinto mais nada
Apenas gelo até os ossos
Quero doar o fim à vida que corre em minhas veias
Céu, estrelas e lua
Esta noite vão murchar
Fico em silêncio enquanto o mundo morre
Como um espírito da floresta
Criança do senhor do frio
Agora sou eterno por toda essa eternidade
Me encontre onde a luz é sinal do mal
Onde busco em vão o caminho
Onde sou eterno
Às vezes eu invejo os mortos
Admirando a morte, fugindo para o frio
Onde as sombras vagam, lá a neve ganha rostos
É lá que nasço sorrindo