Uskonnonpastori
Täytyy huutaa se ulos:
minä en voi enää puhua sipisemällä.
Olen jopa sitä mieltä
että tämä henki haiskahtaa sarvipäälle.
Nouse, sinä joka horjut!
Nouse, sinä joka pelkäät ja aristelet
. Lähde, juokse ja lähde:
usko tekee juuri sen, mitä ei voi tehdä
. Armo on kirosana,
kun väärä mies on sanojana.
Hän jakaa armotonta armonsanomaa.
Tämä on kuin näytelmä, jossa
pirun riivaama leikkii pappia.
Me samassa veneessä ollaan,
eikä pohjaan löydy tappia.
Kerää näppis ja lähde,
sillä sinun valtasi sidotaan tässä ja nyt
. Valtasi on jalkojemme alla,
kätesi katkottuna, pää murskattuna.
Rakkaus on kirosana,
kun väärä mies on sanojana
. Syntyy rakkaudeton rakkaudensanoma.
Tämä on kuin näytelmä, jossa
pirun riivaama leikkii pappia.
Me samassa veneessä ollaan,
eikä pohjaan löydy tappia.
Pian kaikki me hulluiksi tullaan,
nyt paina paniikkinappia!
Niillä rajoilla tässä jo ollaan…
Mene saatana hakemaan pappia!
Pastor da Religião
Tem que gritar isso pra fora:
eu não consigo mais falar sussurrando.
Eu até acho que esse espírito
cheira a chifre.
Levanta, você que tá cambaleando!
Levanta, você que tem medo e hesita.
Vai, corre e sai:
a fé faz exatamente o que não se pode fazer.
A graça é uma palavra amaldiçoada,
quando o homem errado é quem fala.
Ele espalha uma mensagem de graça sem graça.
Isso é como uma peça, onde
um possuído pelo capeta faz de conta que é padre.
Estamos no mesmo barco,
e não tem como encontrar um prego no fundo.
Pega a guitarra e vaza,
pq seu poder tá sendo amarrado aqui e agora.
Seu poder tá sob nossos pés,
sua mão tá cortada, sua cabeça esmagada.
O amor é uma palavra amaldiçoada,
quando o homem errado é quem fala.
Surge uma mensagem de amor sem amor.
Isso é como uma peça, onde
um possuído pelo capeta faz de conta que é padre.
Estamos no mesmo barco,
e não tem como encontrar um prego no fundo.
Logo todos nós vamos pirar,
hora de apertar o botão do pânico!
Já estamos na beira do abismo...
Vai, caramba, chama o padre!
Composição: Jarkko Martikainen / Timo Rautiainen