L'Arditezza
Soca era una smisurata arditezza
À guidà u prima chì fù à strisge
E perfide onde
Annant'à cusì scaghjula barcella
Lasciatu si di Mamma, a batticcia
Di a so vita fece u spassu di i venti strosi
I mari l'hà battuti à casu
Fidendu si à un legnu mastinu
Trà vita è morte, corciu sulcatu.
Di nanzu à ellu
Nisunu cunniscia e sidere
Ùn lighjia omu, in l'affrescu stillatu
È i vascelli ùn ci la facianu à schisgià
E sbarsante Iade o a Capra d'Olinia
Nemmancu u buiaghju
Quandi u so carru trinca ad'ambarscia
Pè dì Boreu, Pè dì Zeffiru
Ùn ci era nancu nome
Arditezza di Tiffeu
À imbuffà e so vele
Annant'à u vastu mare
Da suggerì à i venti
Un cuntegnu novu
E so tele, ora e stindia à pienu
Ora burdighjava in li tretti di u miziornu
À briglia sciolta
A Audácia
Soca era uma audácia desmedida
A guiar o primeiro que foi apertar
E ondas traiçoeiras
Naquela escorregadia barca
Deixado por Mãe, a briga
Da sua vida fez o espaço dos ventos tempestuosos
Os mares o bateram ao acaso
Confiando em um tronco mastigado
Entre vida e morte, cego sulcado.
Antes dele
Ninguém conhecia as estrelas
Não lia homem, na afresco estagnado
E os navios não conseguiam escapar
E desbarrancando Iade ou a Cabra de Olinia
Nem mesmo o buiá
Quando seu carro trinca na embarcação
Pra dizer Boreu, Pra dizer Zéfiro
Não havia nem nome
Audácia de Tiffeu
A encher suas velas
Na vastidão do mar
Para sugerir aos ventos
Um conteúdo novo
E suas velas, agora estendidas ao máximo
Agora balançava nos trechos da manhã
Com rédeas soltas
Composição: Acquaviva / Sénèque / Texte