Duas Faces da Escuridão

Piękno! Rozpala iskrą skrzydlatą.

Okrywa dreszczem jak białą szatą;

Tak nagi blask budzi się,

Oglądam raz dwie twarze mroku.

Na szarym nieboskłonie obłoki kłębiąc się nisko.

Przesłonią chłód gdy płonie, serce jak ziem i wnętrza

Ognisko;

A myśl spadnie daleko, do głębi zapomnienia;

(gdzie) Tęsknota zamknięta powieką czas w nieśmiertelność

zmienia

Jak wichru szum przewodni, gra rogów wołanie dzielne;

Z dźwiękiem tej melodii, powrócą myśli nieśmiertelne;

I odrodzą się cienie przy bladym świetle miesiąca,

Rozbłyśnie dawne wspomnienie, z nim zemsta jak krew gorąca.

Milknie przyszłość w świętym Borze,

Ciszę - głuszy tylko szept;

Wrzaskiem w tej grudniowej porze

Do - mej skrytej duszy biegł.

Tam z jednego pnia przeszłość woła mnie;

Imieniem wyrytym wśród gwiazd; strażniczki dwie

Potokiem swych łez wstrzymały dnie;

Na zawsze już pieśń namiętność rwie.

Beleza! Acende a faísca alada.

Envolve com um arrepio como um manto branco;

Assim, a luz nua desperta,

Eu vejo uma vez duas faces da escuridão.

No céu cinza, nuvens se aglomeram baixo.

Elas encobrem o frio quando arde, coração como terra e interior

Fogueira;

E o pensamento cai longe, nas profundezas do esquecimento;

(onde) A saudade, fechada pela pálpebra, o tempo na imortalidade

muda.

Como o sussurro do vento, toca a trombeta chamando os valentes;

Com o som dessa melodia, pensamentos imortais voltarão;

E as sombras renascerão à luz pálida da lua,

Brilharão antigas memórias, com elas a vingança como sangue ardente.

O futuro silencia na Floresta Sagrada,

Silêncio - só um sussurro;

Com gritos nesta época de dezembro

Corri para - minha alma escondida.

Lá, de um tronco, passou a me chamar;

Com um nome gravado entre as estrelas; duas guardiãs

Retiveram seus dias com um rio de lágrimas;

Para sempre já arranca a paixão.