Kontyna

Kontyna

Kontyna

A saudade do meu lar flui incessantemente,Tęsknoty mej źródło nieustannie płynie,
Seu chamado inquieto ouço como se estivesse longe;Jej zew niespokojny słyszę jakby w dali;
O que acendeu antes do tempo vai salvar,Co rozniecona przed czasem ocali,
Deixando canções na antiga Kontyna;Pieśnią zostawię w prastarej Kontynie;

Com a força dos céus, com o poder desta terraZ potęgą niebios, z mocą tej ziemi
Uma voz desconhecida corre há séculos;Nieznany głos gna od stuleci;
Quando o crepúsculo cobre tudo com púrpuraGdy zmierzchu całun purpurą okrywa
Meu olhar. E a lembrança acende uma faísca;Mój wzrok. I wspomnień iskrę nieci;
Com a noite que se aproxima, com o silêncio do espaçoZ nocą nadchodząc, z ciszą przestrzeni
O seu respirar se mistura com o respirar da floresta;Ich oddechu miesza się z lasu oddechem;
E eu escuto sozinho como a escuridão arrastaI słucham sam jak mrok porywa
Os ecos desses sons levados pelo vento.Promień tych dźwięków niesiony echem.

Além do brilho do sol e das estrelas desconhecidas,Za blaskiem słońca i gwiazd nieznanych,
Que permanecem além do limite das trilhas;Pozostających za kresem szlaków;
Com um grito de orgulho, avança para a última batalhaZ dumnych okrzykiem w ostatni bój rusza
E busca os antigos sinais flamejantes;I szuka dawnych płomiennych znaków;
Espalhando notícias do sangue esquecido,Roznosząc wici z krwi zapomnianych,
Há séculos relâmpagos pela estrada distante;Od wieków błyskawic drogą daleką;
Ainda assim, a raiva incendeia minha alma,Wciąż nienawiścią rozpala ma duszą,
Esse fogo sagrado entregando-se aos tempos.Ten święty ogień oddając wiekom.