Eternamente na Névoa

Szumiące wichry co serce me, prawieczną pieśnią koicie

Przeszyjcie krzykiem swym, zadławcie i śmierć, i życie

Duszy cień przywróćcie i wiejcie z każdej strony

Usłyszcie - Ja wiecznie we mgle zatopiony

I nieście dalej poza czas, znajdźcie mój ślad w nicości

Najwyższą radość, największy ból, porwijcie mój szept miłości

W nagie krainy białych burz

Przez monolity skalistych chmur

Wznieście pałace z lodowych mórz

Ponad szczyty wyniosłych gór

Gdzie giną kształty wieki giną i śnieżne gromy budzą się

Wśród mglistych snów w stronę chwili, a zawsze żywych tchnień

Niszczące wichry, co pustkę mą, czarnym winem poicie

Płonącą krwią spełniam wasz krzyk, za Bogów i za Życie

I gdy się upoję ostatni raz, w wieczności niczym jest ten haust

Obudzę się i wstanę na przekór, odejdę w ciemność o świcie

...Gdzie mgła

Os ventos sussurrantes que tocam meu coração, quase me acalmam com uma canção eterna

Atravessai com vosso grito, sufocai tanto a morte quanto a vida

Tragam de volta a essência da alma e venham de todos os lados

Ouçam - Eu estou eternamente afundado na névoa

E não sigam além do tempo, encontrem meu rastro na solidão

A maior alegria, a maior dor, arrastem meu sussurro de amor

Para as terras nuas de tempestades brancas

Através dos monólitos de nuvens rochosas

Levantem palácios dos mares de gelo

Acima dos picos das montanhas altivas

Onde formas se perdem, séculos se vão e trovões gelados despertam

Entre sonhos nebulosos em direção ao momento, sempre respirando vida

Os ventos destrutivos que alimentam a solidão, vos embriagarão com vinho negro

Com o sangue ardente, eu atendo ao vosso grito, pelos deuses e pela vida

E quando eu me embriagar pela última vez, na eternidade, o que é esse gole?

Acordarei e me levantarei contra tudo, partirei para a escuridão ao amanhecer

...Onde a névoa