Steeds dichter bij de grond

De zon hing al laag, de schaduwen vielen lang. Ik kwam van achter de
heuvels naar de stad van drank en zang. Maar ze zongen niet meer, ze
liepen gebogen naar huis, lieten het donker over, over aan het gespuis.

Daar kwam een bleke schim, verweerd tot op het bot, een blik van woeste hoop
in de ogen van het lot.

'Hé, hé, kleine man, wat zoek je hier zo laat? Hé, hé, ben je niet bang
voor de afgrond van de straat?'
'Nee, nee, ik zoek niet meer, loop alleen maar rond. En waar moet ik bang
voor zijn, steeds dichter bij de grond?'

In de tent van de maan was het feest nog aan de gang. In het been gebeten
door het beest van de levensdrang. Ik zag de sterren glanzen, dansen in de
vlucht, maar eenmaal buiten bleek het heelal alleen maar lucht.

Daar stond die bleke schim, geleund tegen een muur, de in de tijd verdwaalde
geest van het allereerste uur.

'Hé, hé, kleine man, wat zoek je hier zo laat? Hé, hé, ben je niet bang
voor de afgrond van de straat?'
'Nee, nee, ik zoek niet meer, loop alleen maar rond. En waar moet ik bang
voor zijn, steeds dichter bij de grond?'

Waar ze vandaan kwam lopen heb ik niet gezien. Ze was zo licht en open en
hongerig bovendien. We werden meegenomen door meer dan het genot. 'Je
kunt niet blijven,' zei ze, 'anders gaat 't weer kapot.'

Daar zat die bleke schim verkleumd in een portiek, het laatste woord in
vlees en bloed van leegte en paniek.

'Hé, hé, kleine man, wat zoek je hier zo laat? Hé, hé, ben je niet bang
voor de afgrond van de straat?'
'Nee, nee, ik zoek niet meer, loop alleen maar rond. En waar moet ik bang
voor zijn, steeds dichter bij de grond?'