Besef
Er is een tijd geweest dat ik het warme nest wilde verlaten
Dat m'n vleugels breder waren dan de muren van ons huis
Ik zou op zoek gaan naar mezelf, ging met de dieren praten
Want ik voelde mij uiteindelijk bij de mensen niet meer thuis
En ik ging zwerven door de wereld, verbrak toen elke band
Met m'n lief, m'n oude leven, zelfs met m'n vaderland
Ik had een wereld aan m'n voeten die ik op slag veranderen kon
Maar op het einde van de reis stond ik weer waar ik begon
Dus moest ik groter dan mezelf mijn eigen grenzen overschrijden
Verder reiken dan de dood en het leven mij beperkt
Ik zou geschiedenis gaan schrijven en de mensen gaan verblijden
Of toch minstens door mijn daden eeuwig worden opgemerkt
Da dai da…
En zo ging ik mij verdiepen in de kunst van het gebaar
Leerde zingen, leerde spelen, werd emotiehandelaar
Ik dacht mezelf terug te vinden in een rol mij toebedeeld
Tot ik besefte dat ik nog geen dag mezelf had gespeeld
De waarheid moest van binnen komen, uit het diepste van mijn ziel
Ik wilde weten of er daar wat zat, dat mij ook echt beviel
Begon te graven in mijn dromen, mijn illusies en m'n hart
En ontdekte dat ambitie zelfs mijn verbeelding tart
En ik besefte dat ik nooit al wat ik wenste kon bereiken
Dat ik tevreden met mezelf het allermooiste al bezat
En dat de liefde van de mensen je misschien wel kan verrijken
Maar daarbij nooit mag verliezen wat je steeds al hebt gehad
Dai da
Toen ik die les had begrepen, keek ik eindelijk om me heen
En zag naast me plots een man die uit het duister weer verscheen
Hij slaat z'n armen om me heen, kijkt me aan terwijl hij lacht
En zegt: "Daar ben je dan, de vrouw waarop ik zolang heb gewacht"
Dai da
Reconhecimento
Houve uma época em que eu queria sair do meu ninho quente
Que minhas asas eram maiores que as paredes da nossa casa
Eu ia em busca de mim mesma, conversava com os animais
Porque no fundo, eu já não me sentia em casa entre os humanos
E eu vagava pelo mundo, rompendo cada laço
Com meu amor, minha vida antiga, até com meu país natal
Eu tinha um mundo aos meus pés que eu poderia mudar de repente
Mas no final da jornada, eu estava de volta onde comecei
Então eu precisava ser maior que eu mesma, ultrapassar meus limites
Alcançar além da morte e da vida que me restringem
Eu ia escrever história e alegrar as pessoas
Ou pelo menos ser lembrada para sempre por minhas ações
Da dai da…
E assim eu me aprofundei na arte do gesto
Aprendi a cantar, aprendi a tocar, me tornei uma negociadora de emoções
Achei que ia me reencontrar em um papel que me foi dado
Até perceber que eu não tinha sido eu mesma nem por um dia
A verdade tinha que vir de dentro, do fundo da minha alma
Eu queria saber se havia algo ali que realmente me agradava
Comecei a cavar em meus sonhos, minhas ilusões e meu coração
E descobri que a ambição até desafiava minha imaginação
E eu percebi que nunca conseguiria alcançar tudo o que desejava
Que estar em paz comigo mesma já era o maior tesouro que eu tinha
E que o amor das pessoas pode até te enriquecer
Mas nunca deve fazer você perder o que sempre teve
Dai da
Quando entendi essa lição, finalmente olhei ao meu redor
E vi ao meu lado um homem que surgiu das sombras
Ele me abraça, me olha enquanto sorri
E diz: "Aí está você, a mulher que esperei tanto tempo"
Dai da