Over
Stenen die na de overstroming
Achterbleven op het land
Maken het jaagpad onbegaanbaar
Wel duizend maal berekende de jongen
Hoe oud hij deze dag als man zou zijn
Alleen langs de rivier
Zwikkend, struikelend, vooruit
Over de resten die zich hebben opgehoopt
Daartussen proppen woorden onafbreekbaar
Aan scherpe hoeken trilt de wind kapok van pluizende matrassen
Op de gescheurde tijk
Zijn dood en liefde ingedroogd
Zij geven even grote kringen
Maar eenmaal vlot op donkere stammen
Gedreven naar het midden
Vormt het wrakhout van de nacht
Ook oevers van verwachting
Ouder dan de vader
Verder binnen de bedding
Van wat mogelijk
Além
Pedras que ficaram após a enchente
Deixadas na terra
Tornam o caminho intransitável
Mil vezes o garoto calculou
Quantos anos teria hoje como homem
Sozinho à beira do rio
Tremendo, tropeçando, seguindo em frente
Sobre os restos que se acumularam
Entre eles, palavras se enroscam sem fim
Em ângulos agudos, o vento agita o capô de colchões empoeirados
Na colcha rasgada
A morte e o amor estão secos
Eles fazem círculos igualmente grandes
Mas uma vez flutuando em troncos escuros
Empurrados para o centro
Forma-se a madeira da noite
Também as margens da expectativa
Mais velho que o pai
Mais profundo na cama
Do que é possível