Existentieel Liedje
Ik zit in een leeg café adem te halen
Het stormt het regent dat het giet
'k Laat mijn gedachten maar zo'n beetje dwalen
maar wat ik denk dat weet ik eigenlijk ook niet
Het is al donker en toch pas bij vieren
Kwart over vier misschien is het hooguit
Ik hang hier maar een beetje in mijn spieren
Ik adem in, ik adem ook weer uit
Ik zit in een leeg café zomaar te staren
Ik pluk een pluisje van mijn linkersok
Ik strijk nog maar een keertje door mijn haren
Ik kijk nog maar een keertje op de klok
Het heeft geen zin om op de klok te kijken
De wijzers lopen toch niet achteruit
De tijd blijft onverbiddelijk verstrijken
Ik adem in, ik adem ook weer uit
Ik moet eigenlijk draven hollen doen en snellen
Zoveel te doen in veel te weinig tijd
Ik moet iedereen nog faxen mailen bellen
Maar ik ben de noodzaak even helemaal kwijt
'k zit voor het raam al uren te dralen
De regen striemt in strepen langs de ruit
Veel verder kom ik niet dan ademhalen
Ik adem in, ik adem ook weer uit
Canção Existencial
Estou em um café vazio respirando
Está tempestuoso, chovendo pra caramba
Deixo meus pensamentos vagarem um pouco
Mas o que eu penso, na verdade, eu não sei
Já está escuro e ainda são quatro horas
Quatro e quinze, talvez seja o máximo
Estou aqui só meio jogado nos meus músculos
Eu respiro, eu também expiro
Estou em um café vazio só olhando
Arranco um fiapo da minha meia esquerda
Passo a mão mais uma vez no meu cabelo
Olho mais uma vez para o relógio
Não adianta ficar olhando para o relógio
Os ponteiros não andam para trás
O tempo continua passando sem parar
Eu respiro, eu também expiro
Na verdade, eu deveria correr, me apressar
Tanta coisa pra fazer em tão pouco tempo
Ainda tenho que mandar fax, e-mail, ligar
Mas perdi completamente a noção da urgência
Estou aqui na janela há horas enrolando
A chuva bate em tiras contra o vidro
Não consigo ir muito além de respirar
Eu respiro, eu também expiro