越海 第二樂章 - 深耕 (yuè hǎi dì èr lè zhāng - shēn gēng)
shì mángmáng huāngshān biànyě jiāng shēng
jiàng sǐ wú suǒzài běi yàn nán dù wèi xún lèyuán
luànshì mèngzhōng rén suí shā àn qù bù hái bié xiāng lì xún yún qīngshuǐ dàn
fēng yù rénshēng qī hán bùfá rì pánshān luòyè tāxiāng
fèngtiān mìng dùhǎi wángmìng shēnggēn luòyè tāxiāng
shù tiānyáhǎijiǎo wèi xún shēngjī
fànfàn huāngyě jǐn pì kěn dào shuǐtián mò wànwù shēngzhǎng zīrùn shēngmìng
nán cǎo bì sī dōng sāng lǜ zhī jìng tàn gēn yún jì rì chū
shān dòng hé dàng rìmù kūmù luànshì cányuè wàn lǐ wěnluàn
yíng cuì dǎoyǔ xiàmù cǎi yáng wěn huá píng shì shēncéng sī qíng
bié shí mángmáng jiāng mù xiéyáng xínglù nán cháng fēng pòlàng
hàn dī tiānyá lèi liú hǎi jiǎo zhòng guīxīn dǎoyǔ yuèzhāng
shān dòng hé dàng rìmù kūmù luànshì cányuè wàn lǐ wěnluàn
yíng cuì dǎoyǔ xiàmù cǎi yáng wěn huá píng shì shēncéng sī qíng
bié shí mángmáng jiāng mù xiéyáng xínglù nán cháng fēng pòlàng
hàn dī tiānyá lèi liú hǎi jiǎo zhòng guīxīn dǎoyǔ yuèzhāng
wúshù yuān líng rìyè péibàn shēnbiān
zhú mèng de xīn yǒngyuǎn wèi fàngqì
zuó míng zàidù mèngjiàn zhànzhēng fēnluàn
dòngdàng bù'ān liúmín sì cuàn de yáoyuǎn jiāxiāng
qíqiú zǐsì zhù zī cāng cuì hǎidǎo lìgēn shēngcún yuǎnlí nà fǔbài bǐfāng
céngjīng tīngguò nà tàiyáng shì shìjiān shēngwù
wànlài shēngcún bùkě quēshī de néngliàng
wàng yī yě jǐyǔ shì shìdài dài hǎiyáng jiǎn sūn
guāngmáng bān de wànzhàng xīwàng
Maré do Mar - Profundidade
é vasto, o mar se estende,
na beira da morte, não há lugar, no norte ou no sul, para buscar a liberdade.
No sonho confuso, as pessoas vão, matando à sombra, não há mais como buscar, as nuvens e águas claras.
O vento traz a vida, o tempo é cruel, o sol se põe nas montanhas, as folhas caem, tudo se despedaça.
O destino do céu, a ordem do mar, a vida se enraíza, as folhas caem, tudo se despedaça.
As árvores nas margens do céu, buscando a vida.
A vastidão do deserto, a terra seca, tudo se transforma, a vida brota, a natureza se renova.
A grama do sul se esconde, o luto do inverno, a beleza se revela, as nuvens se dissipam, o sol nasce.
As montanhas tremem, o sol se esconde, a confusão se espalha, milhas de caos.
A luz brilha, a sombra se dissolve, a beleza se revela, a profundidade do amor.
Não se apresse, o mar se acalma, a jornada é longa, o vento é forte.
As lágrimas do céu caem, o mar se agita, o coração se guia, a música ressoa.
As montanhas tremem, o sol se esconde, a confusão se espalha, milhas de caos.
A luz brilha, a sombra se dissolve, a beleza se revela, a profundidade do amor.
Não se apresse, o mar se acalma, a jornada é longa, o vento é forte.
As lágrimas do céu caem, o mar se agita, o coração se guia, a música ressoa.
Sem limites, a alma se expande, o dia se despede,
o coração dos sonhos nunca desiste.
No passado, os sonhos se entrelaçam, a guerra e a divisão.
A inquietude se espalha, os refugiados se perdem, longe de casa.
O céu se torna escuro, a vida se esvai, a corrupção se aproxima,
já ouvi que o sol é a essência do tempo.
A vida eterna não pode faltar,
um olhar e um desejo, o tempo traz a maré.
A luz brilha, a esperança se renova.