Graven Takeheimens Saler
Naberg reiste seg, når ved
Mannahemens garden
Økstid, Sverdtid, ufred var der ikke
Dog var er byllepestens plager
Ingen gjestet frender
Ingen gjestet prest
Ingen drog til byen
Uten lanse og til hest
I Opphavs tider sang de sanger
For seg selv og sine fedre
I dag synges kun de sanger
Som skal gjøre morgendagen bedre
Sanger for den neste
Ingen sanger for den Beste
Svik og løgn har fått sin plass
I midgard jotneses palass
En mann vandret rolig, sikker
Stolt der mellom hus
Han ferdedes blant folk
Han tråkket tyredd der blant mus
Flere hundre menn
Han gjestet hver kald natt
Han var eníyd, høy og tynn
Og på sitt hode bar han hatt
Ensom mann han vandret
Over bivsrot en kald morgen
Han ristet på sitt hode
Over menneskenes tap
For de sikret seg en plass
I en ufødt tragisk himmel
For de vandret nor og ned
For de råtnet i Hels fred
Os Túmulos Nos Corredores Enevoados
Naberg surgiu perto
Do jardim Mannaheimen
Hora do machado, hora da espada, não havia guerra
Embora fossem os tormentos da peste na cidade
Ninguém hospedava seus parentes
Nenhum padre
Ninguém foi para a cidade
Sem lança e a cavalo
No início dos tempos, eles cantavam canções
Para si mesmos e seus pais
Hoje, apenas canções
Para a melhoria do amanhã são cantadas
Canções de nossos semelhantes
Nenhuma canção sobre os melhores
Enganos e mentiras ganharam seus assentos
No palácio de Midgard Jotuns
Um homem vagou lentamente
Certamente, orgulhoso ali entre as casas
Ele vagou entre as pessoas
Pisou indiferente entre os ratos
Ele visitou centenas de homens
Em cada noite fria
Ele tinha um olho só, era alto e magro
E na cabeça usava um chapéu
Homem solitário, ele vagou
Sobre Bifrost em uma manhã fria
Ele balançou sua cabeça
Sobre a perda humana
Pois eles se asseguraram de um assento
Em um paraíso trágico por nascer
Eles vagaram para o norte
Eles apodrecem na paz do Inferno