Dood Van Een Suikeroom
Ze stonden rond zijn bed zijn laatste woorden op te vangen
Omdat dat de gewoonte is, wanneer er iemand sterft
Zijn jongste neef ging zelfs over het voeteneinde hangen
Die had er toen nog geen idee van, dat hij was onterfd
Zijn zuster deed voortdurend tranen langs haar wangen dalen
Maar wisselde haar rouwbetoon met boze blikken af
Om Tante Truus, die in een stoel wat slaap zat in te halen
En toch was dat de enige, die nog iets om hem gaf
Neef Eduard was permanent met zijn horloge bezig
En dat was op zijn zachtst gezegd onkies vond iedereen
Tenslotte was er in de kamer ook een klok aanwezig
En wat die haast vetrof, dat gold echt niet voor hem alleen
Van tijd tot tijd kwam een verpleegster op haar tenen binnen
Die keek dan even of er al iets weg te rijden viel
En giechelde, weer op de gang terug bij haar vriendinnen
Om al die pseudoroersels van de menselijke ziel
De kamer was benauwd en warmer dan men zich zou wensen
En sterven gaat vaak toch al in zo'n broeierige sfeer
De bloemen stonden vreselijk pathetisch te verflensen
Maar ach, die waren na drie weken ook zo vers niet meer
Het was alleen nog maar een zaak van wachten, wachten, wachten
Tot oom nou eindelijk eens uit zijn lijden werd verlost
En zij natuurlijk ook - al schrok men wat van die gedachte
Maar heel dat sterven had hen stilaan wel genoeg gekost
En toen kwam dan die snik ten teken dat het was geleden
En door de kamer ruiste plots een collectieve zucht
De dokter werd erbij gehaald en oom werd weggereden
Het was voorbij en iedereen voelde zich opgelucht
De rouwkaart deelde mee, dat hij ontslapen was in vrede
En inderdaad, er heerste toen geen oorlog in het land
Maar in familiekring is maanden nog fanaat gestreden
Om veertigduizend gulden en een vrij bouwvallig pand
Morte de um creme de açúcar
Eles estavam pegando suas últimas palavras em volta da cama
Porque esse é o hábito quando alguém morre
Seu primo mais novo ainda pairava sobre o pé
Ele não tinha ideia no momento em que estava deserdado
Sua irmã constantemente derramou lágrimas em suas bochechas
Mas alternou sua dor com olhares zangados
Para conversar com tia Truus, que estava dormindo em uma cadeira
E, no entanto, esse era o único que se importava
O primo Eduard trabalhava constantemente em seu relógio
E isso foi, para dizer o mínimo, indiscriminado, todos pensaram
Finalmente, havia também um relógio na sala
E o que isso quase não se aplicava a ele sozinho
De tempos em tempos, uma enfermeira entrava na ponta dos pés
Ele então verificou se havia algo para afastar
E riu, de volta ao corredor com suas amigas
Por todos aqueles pseudo-estrondos da alma humana
O quarto estava abafado e quente do que se poderia desejar
E morrer muitas vezes entra em uma atmosfera tão sensual
As flores eram terrivelmente patéticas para o brilho
Mas ei, depois de três semanas, eles não estavam mais tão frescos
Era apenas uma questão de esperar, esperar, esperar
Até que finalmente o tio foi finalmente libertado de seu sofrimento
E eles, é claro, também - embora alguns tenham ficado chocados com esse pensamento
Mas toda aquela morte gradualmente lhes custou o suficiente
E então o soluço veio como um sinal de que tinha acabado
E de repente um suspiro coletivo atravessou a sala
O médico foi chamado e o tio foi expulso
Acabou e todos se sentiram aliviados
O cartão de luto anunciava que ele havia adormecido em paz
E, de fato, não havia guerra no país na época
Mas tem havido uma luta fanática na família há meses
Em quarenta mil florins e um edifício bastante em ruínas