Manstu Gamla Daga
ÞÚ komst til að kveðja í gær
ÞÚ kvaddir og allt varð svo hljótt
Á glugganum frostrósin grær
Ég gat ekkert sofið í nótt
Hvert andvarp frá einmana sál
Hvert orð sem var myndað án hljóms
Nú greindist sem gaddfreðið mál
Í gervi hins lífvana blóms
Er stormgnýrinn brýst inn í bæ
Með brimhljóð frá klettóttri strönd
En reiðum og rjúkandi sæ
Hann réttir oft ögrandi hönd
Ég krýp ég og bæn mína bið
Sú bæn sem í hjartanu er skráð
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið
Hver gæti mér orð þessi láð?
Lembre-se dos velhos tempos
VOCÊ veio se despedir ontem
VOCÊ disse adeus e tudo ficou tão quieto
Na janela a rosa gelada cura
Eu não consegui dormir noite passada
Cada suspiro de uma alma solitária
Cada palavra formada sem som
Agora foi diagnosticado como um problema espinhoso
Disfarçado de flor sem vida
Quando a tempestade irrompe na cidade
Com o som das ondas em uma costa rochosa
Mas o mar furioso e enfumaçado
Ele frequentemente estende a mão provocante
Eu rastejo e rezo minhas orações
A oração gravada no coração
Oh, poupe-o, dê-lhe paz
Quem poderia me dizer essas palavras?