Vrijgezel
Er was een tijd voor ik jou kende
Dat ik leeg maar vol ellende
vloekend op de hele bende
In een kroeg te wachten zat
Tot het meisje van mijn dromen
Op een dag voorbij zou komen
En ik liet mijn tranen stromen
Als ik weer een kater had
En dat mijn geliefde vrienden
Waarmee ik de muze diende
En geen rooie cent verdiende
Ook al had ik nee gezegd
's Avonds aan kwamen gelopen
Om een praatje aan te knopen
En dan 's morgens straal bezopen
Op de stoep werden gelegd
Er was een tijd dat ik het meeste
Te vertellen had op feesten
Waar ik met verlichte geesten
Vaak de politiek besprak
Waarin wij ons nooit vergisten
Mensen die het beter wisten
Waren allemaal facisten
Die het aan verstand ontbrak
Toen ik navelstaarde
En mij communist verklaade
En met alle andere waarden
Op de bom te wachten zat
Toen die niet wilde vallen
Hoorde men al spoedig lallen
En we lagen met z'n allen
Weer vredig op de mat
In die tijd kon ik de vrouwen
Met een kennersoog beschouwen
En ik wilde nimmer trouwen
Want dat kwam me niet van pas
Ik wilde enkel samenwonen
Met een zwart geklede schone
Om de burgerij te tonen
Hoe ruimdenkend ik wel was
Maar het was niet te vermijden
Dat ik eenzaam was bij tijden
Zodat ik vertwijfeld vrijde
Met een meisje van ballet
Welke schoonheid snel verdorde
's Morgens bij het wakker worden
Met de peuken op de borden
En de kruimels in het bed
Op een dag kwam ik jou tegen
Je leek klein en zo verlegen
Druipend in de lente regen
In de grote vreemde stad
Jij wist niets van provoceren
En je wilde me bekeren
En ik liet me alles leren
Als ik maar je liefde had
Nu zit ik de krant te lezen
En een burgerman te wezen
Ik hoef geen honger meer te vrezen
Maar toch denk is soms met spijt
Aan de tijd voor ik jou kende
Aan de vrolijke ellende
Aan de artistieke bende
Van de goeie ouwe tijd
Solteiro
Houve uma época antes de te conhecer
Que eu estava vazio, mas cheio de sofrimento
Xingando toda essa galera
Esperando em um bar
Até a garota dos meus sonhos
Um dia passar por aqui
E eu deixava as lágrimas escorrerem
Quando eu tinha mais uma ressaca
E meus queridos amigos
Com quem eu servia a musa
E não ganhava um centavo
Mesmo tendo dito não
Chegavam à noite
Pra puxar um papo
E então de manhã, completamente bêbados
Eram jogados na calçada
Houve uma época em que eu tinha mais
Pra contar nas festas
Onde eu, com espíritos elevados
Costumava discutir política
Onde nunca nos enganávamos
Pessoas que sabiam mais
Eram todos fascistas
Que faltavam com a razão
Quando eu ficava olhando meu umbigo
E me declarava comunista
E com todos os outros valores
Esperava a bomba cair
Quando ela não queria explodir
Logo se ouvia a galera
E estávamos todos juntos
De novo em paz no tapete
Naquela época eu podia observar as mulheres
Com um olhar de especialista
E nunca quis me casar
Pois isso não me convinha
Eu só queria morar junto
Com uma bela de vestido preto
Pra mostrar à burguesia
Como eu era mente aberta
Mas não tinha como evitar
Que às vezes eu me sentisse sozinho
Então eu, desesperado, cortejava
Uma garota do balé
Que rapidamente perdeu a beleza
Ao acordar de manhã
Com as bitucas nos pratos
E as migalhas na cama
Um dia eu te encontrei
Você parecia pequena e tão tímida
Encharcada na chuva da primavera
Na grande cidade estranha
Você não sabia nada sobre provocar
E queria me converter
E eu deixava tudo me ensinar
Desde que eu tivesse seu amor
Agora estou lendo o jornal
E sendo um cidadão comum
Não preciso mais temer a fome
Mas às vezes penso com arrependimento
Na época antes de te conhecer
Na alegre desgraça
Na turma artística
Dos bons e velhos tempos