Ikuisen Tuskan Hybris
En armoa voinut hyväksyä
En kuolevaisten rajallista tietoa
Kohti jumalten lahjaa syljin
Ja sitä riemuissani halveksin
En pelastusta luokseni koskaan pyytänyt
Vain ehdotonta totuutta halasin ja syleilin
Onnea, iloja, suruja
En alhaisia varjoja voinut arvostaa
Ei veri haavoistani ehdy
Kun sydämeni raiskataan yhä uudelleen
Tyhjäksi tulemisen mahdollisuus
Autuas hiljaisuus unohduksen vesissä
Ei kuolevaisten lahjoja minulle suotu
Aeonien tuskat kannan sisässäni
Omaehtoisen ylpeyteni kirouksessa
Sysipimeän avaruuden hiljaisella pinnalla
Mestarin silmän loisteessa seuraan tähtien elämät
Ikuisen tuskan piinaavassa riemussa
Huudan syvyyteen herran nimeä
Saturnus, kylmän tähden salaisuus!
Kuin puhdas kristalli
On magneettinen katseeni
Kuoleman kaikkivaltius
Sen sielusta nostan esiin
Maailmojen julmuus
Ääneni kaiku syvyydessä
Hibris da Dor Eterna
Não consegui aceitar a compaixão
Nem o conhecimento limitado dos mortais
Em direção ao presente dos deuses eu cuspo
E isso eu desprezo com alegria
Nunca pedi salvação para mim
Apenas abracei e beijei a verdade absoluta
Felicidade, alegrias, tristezas
Não consegui valorizar as sombras mesquinhas
O sangue das minhas feridas não seca
Quando meu coração é estuprado repetidamente
A possibilidade de me tornar vazio
Abençoado silêncio nas águas do esquecimento
Não me foram concedidos presentes dos mortais
As dores dos aeons eu carrego dentro de mim
Na maldição do meu orgulho autônomo
Na superfície silenciosa do espaço tenebroso
Na luz do olhar do mestre, sigo as vidas das estrelas
Na torturante alegria da dor eterna
Grito o nome do senhor nas profundezas
Saturno, o segredo da estrela fria!
Como um cristal puro
É o meu olhar magnético
A onipotência da morte
Eu a trago à tona de sua alma
A crueldade dos mundos
Minha voz ecoa na profundidade