395px

Griseta

José González Castillo

Griseta

Mezcla rara de Museta y de Mimí
con caricias de Rodolfo y de Schaunard,
era la flor de París
que un sueño de novela trajo al arrabal...
Y en el loco divagar del cabaret,
al arrullo de algún tango compadrón,
alentaba una ilusión:
soñaba con Des Grieux,
quería ser Manon.

Francesita,
que trajiste, pizpireta,
sentimental y coqueta
la poesía del quartier,
¿quién diría
que tu poema de griseta
sólo una estrofa tendría:
la silenciosa agonía
de Margarita Gauthier?

Mas la fría sordidez del arrabal.
agostando la pureza de su fe,
sin hallar a su Duval,
secó su corazón lo mismo que un muguet.
Y una noche de champán y de cocó,
al arrullo funeral de un bandoneón,
pobrecita, se durmió,
lo mismo que Mimí,
lo mismo que Manón.

Griseta

Mistura rara de Museta e de Mimí
com carícias de Rodolfo e de Schaunard,
era a flor de Paris
que um sonho de novela trouxe pro subúrbio...
E no devaneio louco do cabaré,
alentado por algum tango camarada,
alimentava uma ilusão:
sonhava com Des Grieux,
queria ser Manon.

Francesita,
que trouxeste, sapeca,
sentimental e coquete
a poesia do bairro,
quem diria
que teu poema de griseta
só teria uma estrofa:
a silenciosa agonia
de Margarita Gauthier?

Mas a fria sordidez do subúrbio,
desgastando a pureza da sua fé,
sans encontrar seu Duval,
seco seu coração como um muguet.
E numa noite de champanhe e de cocô,
alentado pelo lamento de um bandoneón,
coitadinha, adormeceu,
igual a Mimí,
igual a Manon.

Composição: