Afscheid
Al weet je dat de wanhoop de hoop vaak verjaagt
En dat de levensvreugd vaak lang op zich laat wachten
Dat de rechtste rug het meeste verdraagt
Al blijft het leuker om je krom te lachen
Al weet je: de uiteind'lijke winnaar is niet
Wie zich op zijn succes kan beroemen
Maar hij die de bal tegen de paal aanschiet
En zich met zijn verlies kan verzoenen
Al weet je dat het afscheid onvermijdelijk is
Als je tenminste de boot niet wilt missen
En dat alleen wie weet dat alles tijdelijk is
Zich stervend van verdriet toch niet laat kisten
Toch niks wijzer, niets geleerd
Als het getij zich tegen je keert
Je went misschien aan het verdriet
Maar aan het afscheid niet
Een dag dat alles blonk en glom
Als nieuw in de stralende lentezon
De merel zong in de hoogste boom
De liefde woonde daar waar ik woon
Maar niks wijzer, niets geleerd
Als het getij zich tegen je keert
Dezelfde pijn en geen verweer
Net als de eerste keer
Een dag dat alles blonk en glom
Als nieuw in de stralende lentezon
Steeg de merel op en is 's avonds laat
Voorgoed vertrokken, weg uit de straat
Maar niks wijzer, niets geleerd
Dan breekt een hart voor de zoveelste keer
Je went misschien aan het verdriet
Maar aan het afscheid niet
Dat slaat met de deuren in 't holst van de nacht
Schopt tegen je schenen met al z'n kracht
Dat zeurt, dat jengelt, dat treitert, dat krabt
Dat krijst, dat jankt, dat vloekt en dat trapt
Dat laat zich niet sussen, niet kussen, niet dwingen
Niet pakken, niet slijmen en helemaal niet verdringen
Dat knaagt zich een weg door het merg van je dromen
Tot je het eindelijk hebt genomen
Zo'n dag dat alles glimt en blinkt
Alsof het geen eind is maar een begin
Stijgt de merel op en zal 's avonds laat
Voorgoed vertrekken, weg uit de straat
Misschien heb je dan dit geleerd
Als het getij zich tegen je keert
Alles went, zelfs het verdriet
Maar het afscheid niet
Despedida
Al sabe que a desilusão muitas vezes afasta a esperança
E que a alegria de viver costuma demorar a chegar
Que a coluna mais ereta suporta mais
Mas ainda assim é mais divertido rir de si mesmo
Al sabe: o verdadeiro vencedor não é
Aquele que se gaba de seu sucesso
Mas sim quem chuta a bola na trave
E consegue aceitar sua derrota
Al sabe que a despedida é inevitável
Se ao menos você não quiser perder o barco
E que só quem sabe que tudo é passageiro
Não se deixa enterrar pelo luto
Mas não fica mais sábio, nada aprendeu
Quando a maré se vira contra você
Você pode se acostumar com a dor
Mas com a despedida, não
Um dia em que tudo brilhava e reluzia
Como novo sob o sol radiante da primavera
O sabiá cantava na árvore mais alta
O amor morava onde eu moro
Mas não fica mais sábio, nada aprendeu
Quando a maré se vira contra você
A mesma dor e sem defesa
Como da primeira vez
Um dia em que tudo brilhava e reluzia
Como novo sob o sol radiante da primavera
O sabiá voou e à noite
Partiu para sempre, saiu da rua
Mas não fica mais sábio, nada aprendeu
Então um coração se parte pela milésima vez
Você pode se acostumar com a dor
Mas com a despedida, não
Isso bate com as portas no meio da noite
Chuta suas canelas com toda a força
Isso incomoda, isso reclama, isso perturba, isso arranha
Isso grita, isso chora, isso xinga e isso pisa
Isso não se acalma, não se beija, não se força
Não se pega, não se lambe e de jeito nenhum se empurra
Isso corrói seu ser até o fundo dos seus sonhos
Até que você finalmente ceda
Um dia em que tudo brilha e reluz
Como se não fosse um fim, mas um começo
O sabiá voa e à noite
Partirá para sempre, saindo da rua
Talvez você tenha aprendido isso
Quando a maré se vira contra você
Tudo se acostuma, até a dor
Mas a despedida, não