Ma tristesa
Desdibuixada,
vestida amb vells parracs,
em demanes caritat,
però, amor, si tu ets per a mi tota ma riquesa.
Sola camines,
i ens dius "jo sóc aquí
per qui vulgui viure amb mi,
que no m'he de cansar mai d'estimar-lo".
I com voldria morir amb tu qualsevol vespre,
tu ets ma riquesa, ma cadena, ma princesa,
ma llibertat, ma llibertat,
només per tu l'home està plorant.
Desconeguda,
l'infant et veu passar,
obre els ulls i et mira en va,
no et coneix, no et pren ni besa la teva imatge.
I enmig d'arrugues,
el vell diu el teu nom,
com si fos l'últim tresor
que no té ni ara que la vida se li apaga.
I com voldria morir amb tu qualsevol vespre,...
Pobra ignorada,
t'han fet bruixa pels folls,
t'han encadenat el cos
i encara ens dius,
"sóc aquí per a estimar-vos".
I com voldria morir amb tu qualsevol vespre,...
Minha Tristeza
Desbotada,
vista com um trapo velho,
você pede caridade,
mas, amor, se você é tudo que eu tenho, é minha riqueza.
Sozinha você caminha,
e nos diz "eu estou aqui
para quem quiser viver comigo,
que eu nunca vou me cansar de amar".
E como eu gostaria de morrer com você qualquer noite,
você é minha riqueza, minha corrente, minha princesa,
minha liberdade, minha liberdade,
apenas por você o homem está chorando.
Desconhecida,
o menino te vê passar,
abre os olhos e te olha em vão,
não te conhece, não te toca nem beija sua imagem.
E no meio das rugas,
o velho diz seu nome,
como se fosse o último tesouro
que ele não tem mais agora que a vida se apaga.
E como eu gostaria de morrer com você qualquer noite,...
Pobre ignorada,
te fizeram de bruxa pelos loucos,
te amarraram o corpo
e ainda nos diz,
"estou aqui para amar vocês".
E como eu gostaria de morrer com você qualquer noite,...