Het hondje van Dirkie
Kleine Dirkie had een hondje, door een auto overreden
Met gebroken poot in 't straatgewoel gevonden
Met twee houtjes en een stukkie van een ouwe gonjezak
Had ie 't pootje eerste gespalkt en toen verbonden
Daarna had 'ie 't dier heel zacht opgepakt en thuis gebracht
Doch vervuld van stille angst en diepe zorgen
Zei die: "Mormel had ook uitgekeken voor je overstak"
Maar 't voorzichtig in een zonderhoek verborgen
Als 'ie boterhamen kreeg, verborg ie ied're keer een stukkie
Voor zijn zieke kameraad onder zijn kieltje
En dan sloop ie op zijn teenen met een kopje zonder oor
Naar den zolder en zei: "Vreet nou maar schlemieltje"
Hekkie keek 'm nou en dan met zijn koppie scheef 's an
Die philantropie kon 't mormel niet verwerken
Toen 'ie op een keer wou blaffen, siste Dirkie: "Hou je bek
Je legt zo uit je pension, als ze het merken"
In een gammel stijfselkistje stopte hij 't skelettig diertje
Want zijn moeder mocht het heelegaar niet weten
Als ze Hekkie had gezien, hij kende moeder op een prik
Had ze 't beest meteen het steegje in gesmeten
Al zo vaak had ie verzocht of 'ie 'n hondje mocht
Want die beesten zijn net menschen soms, zoo piender
Dirkie hield niet van de schoffies uit de buurt, die vonden 'm maar raar
En ze scholden slome Hein en dooie diender
Op een keer kwam Hekkie onverwacht, zijn poot nog in het verband
De kamer in, een hondje laat zich niet verbieden
Moeder zei: "Nou is de boot an, kijk me zoo'n scharminkel an
Het lijkt waarachtig wel de Joodsche Invaliede
Van wie hoort dat stuk gespuis, straks heb ik Artis in me huis
Dirkie stamelde, hij kon het amper zeggen
"Toen ie onder 'n auto lee, docht ik, 'k neem hem effe mee,
Anders hadden z'm zo maar late legge"
"Als ie binnen 't uur mijn huis niet uit is, gaat ie in de plomp"
Verklaarde ma, "dat is wat voor mij, die nare krengen"
Toen zei pa gedecideerd: "Wanneer zijn poot genezen is
Zal ik 'm persoonlijk naar 't asiel gaan brengen"
Dirk zei liefdevol: "Nou teef, d'eerste maand ben jij weer safe"
Intuitief was hij van de patient gaan houden
Moeder stamelde: "Zeg ober, geef u Hektor 'n stukkie kreeft
Man, je mot een villa voor 'm laten bouwen"
Kleine Mientje, 't jongste zusje, noemde Hekkie smalend "viezerik"
Dan hulde Dirk zich in hooghartig zwijgen
Soms werd het hem wel te machtig en dan kreet ie: "Treiterkop
Wat is vies, kijk jij maar liever naar je eigen"
En beet Hek in Miesjes pop, 't meisje gaf het beest een schop
Dirk vloog op en loeide: "Valsche salamander
Raak die hond nou nog 's aan, zal ik je effe kreupel slaan
Als ie slaag krijgt, is 't van mij en van geen ander"
Hekkie leefde ongestoord te midden van conflicten voort
Schoon onbewust dat ze de oorzaak was van rampen
d'Een vervolgde haar met haat, de ander werd d'r kameraad
't Huisgezin had zich gescheiden in twee kampen
't Pootje was weer gecureerd, Dirkje had de hond geleerd
Mooi te zitten en nou was ie reuzebranie
Vader zei soms: "Klein serpent, zo'n beest is toch intelligent"
"Ja", zei moeder, "Ga d'r mee naar Sarassani"
Na zes maanden stille oorlog heeft het noodlot zich voltrokken
Hekkie had iets raars gedaan in moeders kamer
Bertus, 't oudste broertje, zag het en riep: "Kijk eens wat een zwijn
Op de trijpe stoelen, moe", hij greep een hamer
Wierp die Hekkie naar zijn kop, 't beestje vloog schuimbekkend op
Viel toen neer, op dat moment kwam Dirkie binnen
Bleef als vastgenageld staan, keek lijkwit zijn broertje aan
Niemand wist toen wat met Dirkie te beginnen
Zacht, al was 't een kostbaar kleinood, heeft toen Dirk 't verstarde beest
Naar zijn hoekje op den zolder meegenomen
's Avonds in het donker groef ie in het Vondelpark een kuil
In een eenzaam laantje onder iepeboomen
Met een snuitje bleek als was, lei die Hekkie onder 't gras
En zei trillend, beide oogjes dicht geknepen
"Hekkie, het was niet mijn schuld, mensen hebben geen geduld
Stomme dier, ze hebben jou thuis niet begrepen"
O Cachorrinho do Dirkie
Pequeno Dirkie tinha um cachorrinho, atropelado por um carro
Com a patinha quebrada encontrado na confusão da rua
Com dois pedaços de madeira e um pedaço de um velho saco
Ele primeiro imobilizou a patinha e depois fez o curativo
Depois ele pegou o bichinho bem devagar e levou pra casa
Mas cheio de medo e preocupações profundas
Disse: "Mormel também deveria ter olhado antes de atravessar"
Mas o escondeu com cuidado em um canto sem ninguém ver
Quando ele ganhava sanduíches, escondia sempre um pedaço
Para seu amigo doente debaixo da blusa
E então ele ia na ponta dos pés com um copinho sem orelha
Pro sótão e dizia: "Come logo, seu bobão"
Hekkie olhava pra ele de vez em quando com a cabecinha torta
A filantropia o mormel não conseguia entender
Quando ele quis latir uma vez, Dirkie sussurrou: "Cala a boca
Você vai ser expulso do seu abrigo se eles perceberem"
Em uma caixinha velha e quebrada ele guardou o bichinho esquelético
Porque sua mãe não podia saber de jeito nenhum
Se ela visse Hekkie, ela conhecia a mãe de um jeito
Ela teria jogado o bicho direto na rua
Quantas vezes ele pediu pra ter um cachorrinho
Porque esses bichos são como pessoas às vezes, tão sensíveis
Dirkie não gostava dos moleques do bairro, que achavam ele esquisito
E eles xingavam o lento Hein e o policial morto
Um dia Hekkie apareceu de repente, com a patinha ainda enfaixada
Entrou no quarto, um cachorrinho não se deixa proibir
A mãe disse: "Agora a coisa ficou séria, olha pra esse traste
Parece até o Judeu Invalido
De quem é essa praga, logo vou ter Artis na minha casa
Dirkie gaguejou, mal conseguia falar
"Quando ele estava debaixo de um carro, pensei, vou levar ele comigo,
Senão iam deixar ele lá jogado"
"Se ele não sair da minha casa em uma hora, vai pro esgoto"
Declarou a mãe, "isso é o que eu quero, esses bichos nojentos"
Então o pai disse decidido: "Quando a patinha dele estiver curada
Eu mesmo vou levar ele pro abrigo"
Dirk disse amorosamente: "Então, cadela, no primeiro mês você tá segura"
Intuitivamente ele começou a gostar do paciente
A mãe gaguejou: "Ei garçom, dá um pedaço de lagosta pro Hektor
Cara, você precisa construir uma villa pra ele"
Pequena Mientje, a irmã mais nova, chamava Hekkie de "porquinho"
Então Dirk se calava em um silêncio arrogante
Às vezes isso ficava muito pesado pra ele e então ele gritava: "Cabeça de abobrinha
O que é nojento, você deveria olhar pra si mesma"
E Hekkie mordia a boneca da Miesje, a menina deu um chute no bicho
Dirk se levantou e gritou: "Sapo traiçoeiro
Toca nesse cachorro de novo, eu vou te deixar manco
Se ele apanhar, é por minha causa e de mais ninguém"
Hekkie vivia tranquilamente no meio dos conflitos
Sem saber que era a causa dos desastres
Um a perseguia com ódio, o outro se tornava seu amigo
A família se dividiu em dois grupos
A patinha já estava curada, Dirkie tinha ensinado o cachorro
A sentar direitinho e agora ele estava super feliz
O pai às vezes dizia: "Pequeno serpente, esse bicho é inteligente"
"Sim", disse a mãe, "Leve ele pra Sarassani"
Depois de seis meses de guerra fria, o destino se cumpriu
Hekkie tinha feito algo estranho no quarto da mãe
Bertus, o irmão mais velho, viu e gritou: "Olha que porco
Nas cadeiras de palha, mãe", ele pegou um martelo
Jogou o Hekkie na cabeça, o bichinho voou babando
Caiu então, nesse momento Dirkie entrou
Ficou paralisado, olhou pálido para o irmão
Ninguém sabia o que fazer com Dirkie
Suave, embora fosse um precioso tesouro, Dirk levou o bichinho paralisado
Para seu cantinho no sótão
À noite no escuro ele cavou um buraco no Vondelpark
Em um caminho solitário sob os plátanos
Com um focinho pálido como giz, ele deitou Hekkie sob a grama
E disse tremendo, com os olhos fechados
"Hekkie, não foi minha culpa, as pessoas não têm paciência
Bicho estúpido, eles não entenderam você em casa"