395px

Nápoles Está Indo Embora

Mirna Doris

Napule Ca' Se Ne Va'

E so' sbarcate 'nterra marechiaro
Tre cumitive 'e vascio â sanitá.
So' doje coppie 'e 'nnammurate,
Doje maeste 'ngannaccate
Cu 'e marite e nu cumpare
Viecchio capo 'e suggitá.

E che tavula speciale!
'nterra 'o cato cu 'a frutta e 'o vino,
Nu mellone dint''a cantina,
'o cumpare dint''a cucina
Ca "discute" cu 'a principale.

E 'a luna guarda e dice:
"si fosse ancora overo!
Chisto è 'o popolo 'e na vota,
Gente semplice e felice.
Chist' è napule sincero
Ca pur' isso se ne va!"

Divotamente mo se fanno 'a croce,
Comm'è ll'usanza, primma 'e accumminciá.
'o cumpare, ch'è 'struito,
Fa nu brínnese in pulito.
Lle risponne, a una voce,
Tutt' 'a tavula: "addo' va!"

'a sié rosa ca se cunzòla
Pe' sti suone ca só' venute,
Pe' 'sta voce ch' è fina e bella,
P' 'a canzone ch' è "palummella".
Palummella ca zómpa e vola.

E 'a luna guarda e dice:
"si fosse ancora overo!
Chisto è 'o popolo 'e na vota,
Gente semplice e felice.
Chist' è napule sincero
Ca pur' isso se ne va!"

'e ttre famiglie tornano vucanno,
Nu poco fatte a vino tutt' 'e tre.
'a varchetta 'e ccunnuléa,
Na maesta scapuzzéa.
'o cumpare parla 'e quanno,
Quanno 'o guappo era nu rre.

'e ffigliole, pe' sottaviento,
Mo se fanno na zuppetella
Cu 'e taralle 'int'a ll'acqua 'e mare...
Ll'acqua smòppeta, fragne e pare
Ca 'e mmanelle só' tutte 'argiento.

E 'a luna guarda e dice:
"si fosse ancora overo!
Chisto è 'o popolo 'e na vota,
Gente semplice e felice.
Chist' è napule sincero
Ca pur' isso se ne va!"

Nápoles Está Indo Embora

E só chegaram em terra clara
Três grupos de gente à saúde.
São duas casais apaixonados,
Duas mestras enganadas
Com os maridos e um amigo
Velho chefe de encrenca.

E que mesa especial!
Na terra, o prato com a fruta e o vinho,
Um melão na despensa,
o amigo na cozinha
Que "discute" com a patroa.

E a lua olha e diz:
"Se ainda fosse verdade!
Esse é o povo de antigamente,
Gente simples e feliz.
Esse é Nápoles sincero
Que também está indo embora!"

Devotamente agora fazem a cruz,
Como é o costume, antes de começar.
O amigo, que é educado,
Faz um brinde em voz alta.
Ele responde, em uma só voz,
Toda a mesa: "Pra onde vai!"

A rosa que se consola
Por esses sons que estão chegando,
Por essa voz que é fina e bela,
Pela canção que é "pombinha".
Pombinha que salta e voa.

E a lua olha e diz:
"Se ainda fosse verdade!
Esse é o povo de antigamente,
Gente simples e feliz.
Esse é Nápoles sincero
Que também está indo embora!"

As três famílias voltam gritando,
Um pouco embriagadas, todas as três.
A barquinha de conchinha,
Uma mestra se despenteia.
O amigo fala de quando,
Quando o valentão era um rei.

As meninas, por baixo do vento,
Agora fazem uma sopinha
Com as taralhas na água do mar...
A água espirra, franga e parece
Que as mãozinhas são todas de prata.

E a lua olha e diz:
"Se ainda fosse verdade!
Esse é o povo de antigamente,
Gente simples e feliz.
Esse é Nápoles sincero
Que também está indo embora!"

Composição: Ernesto Murolo / Tagliaferri