On Aika Itsekin Lohduton
Ovat siinä kuin kaksi marjaa
jumala ja saatana
katselevat likaista karjaa
joka juoksee vauhkona
Vääntävät kättä kumpi saa
meidät unohtaa
kesken matkaa luovuttaa
lapset hukuttaa
On surun taakka raskas kantaa
suru lämmin ja ajaton
ei aika haavoja voi parantaa
on aika itsekin lohduton
Kelmeän valon kuutamo antaa
yksin pimeässä kulkevalle
en kai syntynyt joukkoon tuohon
karjalaumaan katseen alle
Talvisen tien kuolema kulkee
kylmin käsin lapset hukuttaa
haudalla hymyilevät kaverukset
toisiaan selkään taputtaa
É Assim Que a Tristeza Vem
Estão ali como duas ervilhas
Deus e o diabo
Observando o gado sujo
Que corre desesperado
Fazendo força pra ver quem consegue
Nos fazer esquecer
No meio do caminho desistir
Afogar as crianças
É um peso triste difícil de carregar
A dor é quente e atemporal
O tempo não cura feridas
É hora de também estar sem esperança
A luz pálida da lua dá
A quem caminha sozinho na escuridão
Acho que não nasci pra fazer parte
Daquele grupo sob o olhar
A morte caminha pela estrada de inverno
Com mãos frias afoga as crianças
Os amigos sorriem no túmulo
Dando tapinhas nas costas um do outro