Að Hausti
Tveimur jafnfljótum
Tiplar yfir sandinn
Landið suður lokkar
Tíminn hálfnaður
Sömuleiðis vandinn
Andið svala okkar
Enginn þekkir til
Gjörða eða göngu
Vona sinna valdur
Gömlu konunnar
Endur fyrir löngu
Kona vindur kaldur
Skórinn Gatslitinn
Skörð eru í kápu
Lækir frosnir leka
Skemmir göngu með
Sögum eða drápu
Flækir ísinn fleka
Reynslan Æskune
Rúði inn að skinni
Tapa laufin trjánum
Rífur gömul sár
Slitrótt bernskuminni
Gapa klettar gjánum
ÞAð var haust, við þögðum
Allt vort traust, við á þig lögðum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust, við þöðum
Ferðast einsömul
Fararskjótinn enginn
Gjánum klettar gapa
Félagsskapurinn allur
Úr sér genginn
Trjánum laufin tapa
Kaldur vindurinn
Klónum sínum sekkur
Fleka ísinn flækir
Krækiberjablá
Lækjarvatnið drekkur
Leka frosnir lækir
Liðið sumarið
Lækkar sól og dofnar
Kaldur vindur kona
Leggst þar undir stein
Örmagna og sofnar
Valdur sinna vona
Leikur andlitið
Ljósrauð morgunglæta
Okkar svala andið
Líkt og Brynhildar
Goðin hennar gæta
Lokkar suður-landið
ÞAð var haust, við þögðum
Allt vort traust, við á þig lögðum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust
ÞAð var haust, við þögðum
ÞAð var haust, í sárum
Allt vort traust, við á þig bárum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust
ÞAð var haust, við þögðum
ÞAð var haust, í klettum
Allt vort traust, við á þig settum
Endalaust en lítið sögðum
ÞAð var haust, við þögðum
Folhas, Eles Viraram
Caminhando rápido
Pelas areias
O sul, ele nos chama
Metade do nosso tempo
E metade dos nossos problemas permanecem
Ventos frescos nos atingem
Ninguém sabe onde
O destino vai soar
O que seu destino reserva
Para a velha
Era uma vez
Mulher, vento tão frio
Sapatos usados
A capa está desgastada
Córregos congelados estão chorando
Caminho sujo
Marcado com rimas
Arrastando blocos de gelo
Campos de inocência
Não mais que uma brasa
Árvores perderão suas folhas
Velhas feridas abertas por
O que ela vai lembrar
As feridas da montanha estão bocejando
Era outono, estávamos em silêncio
Confiança não conquistada, tempo ininterrupto
Silêncio aprendido, fé é um símbolo
Folhas eles viraram, nenhuma palavra dita
Viajante solitário
Procura seu caminho
As feridas da montanha estão bocejando
Ninguém ao lado dela
Nada mais a dizer
As árvores perdem suas folhas
Garras de vento rasgam sua carne
Silencioso é seu grito
Arrastando blocos de gelo
Lue mãos trêmulas
Bebendo de um riacho
Córregos congelados estão chorando
O verão acabou
O Sol se põe e desaparece
Mulher, vento frio
Deita-se por uma pedra
Dormindo na neve
O que seu destino reserva
O amanhecer vermelho acaricia o rosto
De um dorminhoco congelado
Ventos frescos nos atingem
Assim como Brynhildur
Os deuses serão seus guardiões
O sul, ele nos chama
Folhas eles viraram, estávamos em silêncio
Confiança não conquistada, tempo ininterrupto
Silêncio aprendido, fé é um símbolo
Folhas eles viraram
Folhas eles viraram, estávamos em silêncio
Folhas eles viraram, viraram cinzas
Nossa confiança queimou, você é a faísca
Silêncio aprendido, fé é um símbolo
Folhas eles viraram
Folhas eles viraram, estávamos em silêncio
Folhas eles viraram, balançam sua aterrissagem
Nossa confiança rejeitada, você saiu de pé
Silêncio aprendido, fé é um símbolo
Folhas eles viraram, estávamos em silêncio