Lepnums Un Spīts
Kā melna čūska pie mums līda kristietība
Pilna ar indi, tā gadsimtiem asinis zīda
Romā saveidota
Muļķiem ticība dota
Un dieva vietnieks uz zemes
Kas nu tik rīkos un lems
Bet aiz skaistiem vārdiem,
Zelta rāmjiem ar mocekļu tēliem
Mirkst asinīs rokas, un mute pilna ar meliem
Tik daudz bij pūliņu pielikts, bet maz izdarīts
Jo bija mums sīkstums, lepnums un spīts
Un vēl arvien tautas dziesmas te dzied
Par mīļo Laimu, kas pār pagalmu iet
Cik svētvietu nopostīts
Ozolu nocirsts, akmeņu saskaldīts
Bet Pērkoņtēvs vēl arvien debesīs rūc
Un saulgriežu naktīs Jāņu ugunis kurs
Mūsu sīkstums, lepnums un spīts
Un kā senāk sirma māmuļa rakstu rakstiem jostas auž
Ir tautas spēks tais senču zīmēs,
par mūsu dieviem tās pauž
Bet čūska lokās un šņāc, neparko negrib tā mirt
Vēl tai dzīvību pietiek, kamēr muļķi uz pasaules ir
Orgulho e Teimosia
Como uma cobra negra, o cristianismo se arrasta até nós
Cheio de veneno, séculos de sangue ele traz
Formado em Roma
A fé foi dada aos tolos
E o representante de Deus na terra
Agora decide e comanda
Mas por trás de belas palavras,
De molduras douradas com imagens de mártires
As mãos estão ensanguentadas, e a boca cheia de mentiras
Tanto esforço foi feito, mas pouco foi realizado
Pois tínhamos teimosia, orgulho e bravura
E ainda cantamos as canções do povo
Sobre a querida Laima, que passa pelo pátio
Quantos santuários foram destruídos
Carvalhos cortados, pedras quebradas
Mas o Pai do Trovão ainda ruge nos céus
E nas noites de solstício, as fogueiras de Jāņi ardem
Nosso orgulho, teimosia e bravura
E como antigamente, a velha mamãe tece cintos com escritos
É a força do povo nas marcas dos ancestrais,
Sobre nossos deuses, isso se expressa
Mas a cobra se contorce e sibila, não quer morrer de jeito nenhum
Ainda tem vida suficiente, enquanto houver tolos no mundo.