Lumina Aurea

Illic, ubi olim meum cor erat
In abysso lacrimarum acrium
Saxum iacet, illic
Unde tenebrae numquam possunt excedere
Nec iam lux penetrat
Sidus arenteum matutini
Omnia in me signata sunt

Ferte mihi capita deaemonum omnium
Quae feram ubi verae tenebrae sunt
Vos non timeo, nam vos iam persepae vidi
Ac vos nihil eratis ad alam nigram et cor album

Te procul a pseudoprophetis, quorum verba cava sunt
Per cor meum, per has portas nocte
Portavi te, donec lacerti vacui te requisiverunt
Te ademptus et ereptus sum
Nun denIqeu omnia templa combusta sunt

Incensa procellis et noctis tenebris
De nebulis in terram occidimus
Abiecti longe Eva atque homo
De illis spei turribus ardentibus

Qui portus erant usque ad spiritum extremum
Nunc et usque ad horam ultimam temporum te confidebam
Et te semper condifam
Te per illud flumen nigrum secutus sum
Quod fluit usque ad fines terrae, sulcos aquae aureos sequens
Qui e primis digitis tuis effundunt

Canite mihi, daemones, nam vos non timeo
Gladios vestros cepi et vos mihi submittitis, et luci eius
Etiam redis ad meos amores, sidus aureum

Armor, deorsum per flumen
Ita puncto tempore
Ut lux pulchritudinis tuae domum tristem illuminat
Iam lacerti vacui mei te requirunt, donec iterum conveniemus

In insulam, meus amor, in insulam
Interim ut Eva et homo longe abicierum
In itinerem aureum te sequor, meus amor
In itinerem aureum per aquas nigras
Vectus imagine illarum avium noctivagarum
In intinerem aureum, meus amor