Vlieland, 1972

Het was juli 1972. Hilversum 3 bestond al, het CDA nog niet. DS-70 had zich net
uit het kabinet teruggetrokken en een kilo jonge goudse kaas kostte vijf
gulden. In Vietnam was het oorlog, en de familie Bijlo was op vakantie in een
idyllisch huisje in de duinen van Vlieland. Vader en dochter lagen al dagenlang
met een vakantie-griepje in het stapelbed, er was nog geen incest, en daarom
gingen we met zijn drieen naar zee. Mijn moeder voorop, dan ik en dan mijn
broertje. In een treintje
Het was een warme dag en de lucht moest wel blauw zijn want de zon scheen de
hele dag. Er zat nog geen gat in de ozonlaag, of misschien was het er wel, maar
we wisten er niets van. Het verzengend hete duinzand schroeide onze tere
kindervoetjes. De zee rook naar zee, patat en zonnebrand. Op het strand
aangekomen trapten mijn broertje en ik binnen een halve seconde in precies
dezelfde kwal. Er was nog geen asaron
Wel Duitsers, die een middeltje hadden, dat de kwallejeuk vertienvoudigde. Kan
je nagaan wat er gebeurt als je in de Rijn flikkert
Mijn broertje groef een kuil voor een ander, ik viel erin. Ik vond een grote
schelp, die een oude handgranaat bleek te zijn, die we onmiddellijk aan de
rechtmatige eigenaars konden teruggeven
En zo kon het gebeuren dat er aan het eind van de dag een Hollands en een Duits
treintje over het strand boemelden

"Zonsondergang met jou aan zee, wij zitten samen op een duin en jij kijkt voor
twee. De zon, de zon, het strand, het strand, de zee, de zee, zonsondergang met
jou aan zee."

Weet je wat ik nou zo jacabareter vind aan de zee? Altijd als ik de zee hoor
denk ik: "Gadverdacabarete, Veronica."
Omdat ze vroeger op dat schip zaten. Daar is de vervuiling van de Noordzee
eigenlijk begonnen