't Hundjen

Op ne mooien winterdag an 't ende van 't jaor
Had vader Theet veur ziene jongs een hundjen met ebrach
Zon mietereg klein dierken met een eigenwieze snoet
Waor ze allemaole stapelgek op wazzen
't Hundjen wodden aoveral met naortoo e-slopt
Van binnen weer naor buten, van 'n taofel naor 'n stool
En 's nachts kreeg dat dierken dan ok gaar gin rost
Dan sleep e um beurten bi-j de jongs in 't nos

Op zekeren dag mos onzen Jan weer naor 't huusken hen
Zo as altied nam e weer dat hundjen met zich met
't Dierken zat gemeudelek op 't knee van onzen Jan
Te genieten van de loch wiet oet de pleeje kwam
Hee strek 't mooie dierken nog 's deur de lange heure
Kammeraode zollen ze al ze laeven blieven
Maor toen Jensken alle andacht veur zichzellef neudeg had
Schot 't hundjen tussen ziene kleine blote bene deur in 't depe gat

Klots, klats, klee, schot 't hundjen in de plee
En den kleinen Jan den waogen niks te zeggen
Ach, leed, wee, ze waren met eur twee
En noo kik e heel alleneg naor benee
Klots, klats klee, schot 't hundjen in de plee
En den kleinen Jan den waogen niks te zeggen
Van den hond gin spoor, Jensken was toch klaor
Dus den dekkel ging der op

'n Anderen dag hef vader Theet met alle ziene zons
Rond e-kekken um te zeen waor of e wal neet was
't Veld wier af ezoch, kleinen Jan den deed ok met
Hee had zich zellef toch belaofd te zollen zwiegen
Een klein jaor later bi-j 't scheppen van de ale
Kwam 't arme dierken zomaor baoven drieven
Vader Theet begrep opens de volle umvang van 't leed
En de volle, volle traone van onzen kleinen Jan