Helheimur

Helheimur

Helheimur

bradar nos glaciares e os ossos estão friosbrakar í jöklum og beinin eru köld
as trevas negras gritam porque agora é noiteblásvart myrkrið öskrar því að nú er komið kvöld
uma ponte de eco reina e lembra seu podergjallarbrú trónir og minnir á sinn mátt
há homens lá fora que não podem ter nadaþað eru menn þarna úti sem ekkert geta átt

malditos uivos e sem descansofordæmdir ýlfra og festa enga ró
os dedos que um dia lutaram, agora cobertos de nevefingurnir sem eitt sinn bærðust, núna þaktir snjó
proibido dormir, as trevas os sufocammeinað að sofa er myrkrið kæfir þá
há homens lá fora que nunca veem a luzþað eru menn þarna úti sem aldrei birtu sjá

no infernoí hel
aqui ninguém dorme bemhér sefur enginn vel
no infernoí hel

a rainha observa enquanto os condenados perdem a razãodrottningin horfir er dæmdir missa vit
o dia se foi e com meu filho eu ficodagurinn er horfinn og með barnið mitt ég sit
as lágrimas congelam enquanto ela me observatárin þau frjósa er mænir hún á mig
há homens lá fora que querem te levarþað eru menn þarna úti sem vilja taka þig

no infernoí hel
aqui ninguém dorme bemhér sefur enginn vel
no infernoí hel
no infernoí hel
aqui ninguém dorme bemhér sefur enginn vel

a vida realmente anseia por luz e calorlífið víst þráir ljós og yl
deitados lá pequenos, friosliggja þar smáir, kaldir
eles olham para o azul do infernohorfa þeir bláir heljar til
aqui os mortos dormem frioshér sofa náir kaldir