Heljareyga

Mín dýrmæta tið
Hvar fer hon og hví
Droymandi mong og long ein løta leið

Tann áin, ið rann
Har jarðklettin fann
Máaði burtur túsund ára skeið

Undir aldarjørð
Hugahellan hørð
Sum við Beinisvørð
Mín hugur hellan var

Barda bergið frítt
Brýtur brimið hvítt
Tekur tíðin sítt
Eitt heljareyga sær

Stjørnur standa hátt
Eina øld uttan egna megi og mátt

Øll ókomin ár
Hvørt farið eitt vár
Upphavs og enda gáta gerst mar greið

Um hvarv hvørvisjón
Og sveik meg øll vón
Hugurin sær í heljareygað seig

Stjørnur falla brátt
Og í kvøld stígur lagnan um mína gátt