Onbevangen

Hoort het gedreun van den oorlog
Die eeuwig woedt en ons bloed laat stromen
Een goede nachtrust heeft men lang niet gehad
Boze dromen tonen wat gaat komen

Dra het oord is gevestigd
Zal de welvaart vormen, de stam vergroten
Men belove met hoofd geheven
Eervol en trots hun ziel te geven

Zij zijn onbevangen

Naïef zijn de kind’ren van het woud
Eenmaal ontkomen is er niets dat hen weerhoudt
Van het treden in de sporen van hun held
Die hen bij terugkeer de verhalen vertelt

Met doodsgevaar, volbreng ik mijn plichten
Verman ik mij en is de streek in mijn gevang
Door mijn bevelen dapper te verrichten
Verstrijk ik roem waar ik zo hevig naar verlang

Schouw het gezicht van de welstand
Door moed en gave in stand gehouden
Met de hartstocht voor het voortbestaan
Natuur nabij heeft doen benauwen

Diep in de nacht vormt een drogbeeld
De verschijningen der duisterheden
Angst en moeheid met trots verslagen
Wordt het woud met moed betreden

Zij zijn onbevangen

Naïef zijn de kind’ren van het woud
Eenmaal ontkomen is er niets dat ze weerhoudt
Van het treden in de sporen van hun held
Die hen bij terugkeer de verhalen vertelt

Ik doorsta stromende regen
Bewapend ren ik door de bossen van weleer
Opgegroeid in een huis vol strategen
Verzet ik mij en volg ‘k mijn laatste dag de heer

Door weerzin bezeten
Door vader geëerd
Door goden verstoten
De duistere wouden ingekeerd

Dwalend in het avondrood
Jagend op de laatste vacht
Klinkt een dreun die het oor verdooft
Door gewekte reuzen opgewacht

Ontwapend in een ommezien
Gestraft door diens besmeurd gemoed
Kruipend terug naar huis begeven
Waar vader zijn zoon ‘s morgens treft in bloed